Dziewczynka i Jej Pies

     To nie to, że jestem samolubną egoistką. No zaraz, przecież nie zawsze, prawda ?! Zdarza mi się myśleć o innych... czasami. I to nawet z pozytywnym skutkiem dla nich ! 

     Jednak kiedy padło sakramentalne "tak" na psa przed moimi oczami roztoczyła się jednoznaczna wizja wskazująca na to, że będziemy z tym psem najlepszymi kumplami, bo w końcu pies będzie mój i to mnie wybierze sobie na przewodnika. I wiecie co ? Guzik prawda. Rzeczywistość stwierdziła, że da po pysku moim wizjonerskim marzeniom. Faktem jest, że od początku byłam na straconej pozycji, chociaż walczyłam dzielnie. Ptysiek wolał i nadal woli Paulinę w roli najlepszego kumpla. Podczas gdy ja muszę sporo się napracować, żeby coś z niego wydusić ze strony mojej siostry wystarczy czasami tylko spojrzenie. Patrząc na tą dwójkę mam czasami wrażenie, że porozumiewają się bez słów - Paula pomyśli a Ptyś zrobi.

     Często ona może pozwolić sobie na coś, co nie przeszłoby z nikim innym. Wypuszczenie psa z mieszkania i pewność, że poczeka ? Tylko z Pauliną. Spuszczenie go w parku ? Tylko z Pauliną. Chociaż zdaję sobie sprawę, że to głównie jej ciężka praca i konsekwencja(której mi czasaaaa...ee....no dobra, często brakuje) są głównymi powodami tego sukcesu, to i tak ciężko mi uwierzyć w to, co czasami widzę. Paulina nie musi mówić psu "stój" - on staje i czeka na nią bez komendy. Ona nie musi wydawać komendy "siad" - tak na prawdę często wystarczy spojrzenie. Równie efektownie potrafi odesłać młodego na miejsce - bez słów. To na widok zabawki w jej rękach psu zapala się ognik głupawki w oczach. 

     Dla mnie to jakiś taki malutki rodzaj magii. Szczególnie dzisiaj, kiedy jestem w domu na weekend po dwóch tygodniach nieobecności robię wielkie oczy widząc postępy Ptyśka. Brak mojej osoby wyszedł mu widocznie na dobre - jeden przewodnik, jedna metoda szkolenia i pracy. Zniknęły te "szumy" o wdzięcznym nicku Bayoo ;)