Marzenia

Przyznam się bez bicia, że jeszcze wczoraj nagłówek brzmiał "Niespełnione marzenia". Ale zmieniłam go, ponieważ okazuje się ze z "niespełnione", może zniknąć ten przedrostek "nie".

Moim marzeniem było Frisbee. Ale nie jakieś byle jakie Frisbee. Chciałam uprawiać DogFrisbee. Odkąd zobaczyła Paule i Wenę.. to już był totalny mój koniec. Nie chciałam nic innego w życiu robić. Tylko iść w ich ślady. Chciałam być mistrzem, mieć wiernego psa, który pójdzie ze mną na koniec świata, któremu pokaże dysk i on po prostu się zatraci w tym sporcie. Chciałam, zeby podobało mu się to, tak samo jak i mi. Dysk, Frisbee - to moja miłość. Ćwiczę to sama, bez psa, same rzuty już rok. Przygotowywuje się na ten moment. Na moment kiedy wejdę na wyższy poziom- DogFrisbee.
20 marca (oj tak, często będzie padać tu ta data :P) w Sobotę, przywieźliśmy mojego psa. Nie to chciałam. Chciałam co innego. On miał wszystko gdzieś (jak patrze na to z czasem, to przypominał trochę mnie teraz XD), nie chciał się bawić... Kompletne zero.



Ale najgorsze było to, że on się w ogóle nie interesował Frisbee. Pokazałam mu Pocket Rocket, było twarde. No i koniec. Łapał tylko na smaki. Ale przecież nie oto mi chodziło! To miał być mistrz! On miał po miesiacu wymiatać wszystkie zawody!!! Co się dzieje?! Dlaczego nie łapie?! Dlaczego się nie słucha?!
Pamiętam mój zawód... Jak byłam zawiedziona, tym psem. "Głupi pies" - mówiłam.
Ale prawda byłam inna.



- Głupia właścicielka - o tak powinnam mówić - niecierpliwa, głupia, rozkapryszona - o tak, tak. Tak powinnam. Bo to nie była jego wina. To była moja wina. Moje wielkie ambicje, przeogromne wręcz ambicje. Chciałam mieć z dnia na dzień piękną i ułożoną Wene przed sobą. Ale ja miałam Ptysia. Ptysia, który próbował mnie nauczyć zaufania, cierpliwości i ciężkiej pracy. Ignorowałam to.



Postanowiłam że kupię sobie psa do frisbee, wezmę go na studia i spełnię marzenia. Zapomniałam. Zapomniałam o Ptysiu, o wiernym psie, który znosi mnie codziennie, który mnie budzi, pomaga i wspiera.



I w końcu, gdy całkowicie z tego zrezygnowałam, gdy powiedziałam (może wam to potwierdzić moja siostra nawet :PP) - Kocham go i wezmę go na studia ze sobą, nie zostawię go jak jakiegoś śmiecia w Żarach, tylko po to, żeby wziąc sobie "zabaweczkę" i wygrywać...
NIE. DOŚĆ. On tu jest po to. Wlaśnie po to, żeby mi pomóc i teraz to widzę.
I posłuchajcie. Gdy całkowicie z tego wszystkie zrezygnowałam, z całego frisbee, przyznałam się i w ogóle...
On zaczął się starać. W sobotę szarpał się tamtym plastikiem (pisałam wczoraj), a dzisiaj.. przeszedł samego siebie. Dzisiaj się szarpał prawdziwym frisbee, z prawdziwą przyjemnośćią, z uśmiechniętą mordą i z zawziętością. Szarpał się Praxisem. Nie moge w to uwierzyć. Latał za nim, biegał i się szarpał.

Coś mi się wydaje, ze ten pies jest bardziej inteligentny niż ktokolwiek myśli. I to mnie przeraża.. i zachwyca.