Potworny atak

     Do dziś dnia wydawało mi się, że mam psa i królika. Po dzisiejszej nocy wiem, że to dwa potwory, bo jak inaczej ich określić w tej sytuacji ?
     Któż z nas, młodych i pięknych, nie zna sytuacji feryjnej, kiedy zakładamy sobie, że skoro jest wolne to w końcu się wyśpimy. Oczywiście z założeń nici, bo idziemy spać późno, wstać musimy wcześnie i chodzimy jak zombie dopóki organizm się nie przestawi. Tupnęłam nogą, powiedziałam "basta!" i stwierdziłam, że tym razem pójdę spać przed dwudziestą trzecią (pierwotny plan zakładał "przed dwudziestą drugą", no ale... bądźmy realistami...), bo rano przecież trzeba wstać. Poduszeczka ubita, kokon z kołdry zrobiony, na zegarze 22:20 - Magda śpi...
     ... a w okolicach północy czuje jak coś robi sobie z jej barku najpierw teren ostrożnej eksploracji a następnie katapultę. Ponad półtora kilograma ciemności ciemniejszej niż ciemność w pokoju zastyga na moment, potem ostrożnie strzyże uchem a następnie powoli i dostojnie wraca na swoje miejsce udając, że to nie on. Samosię skatapultowało.
Sen jednak nie był do końca stracony, przewróciłam się na drugi bok w nadziei na to, że UDA SIĘ wyspać...
     ... a w okolicach trzeciej uszaty potworek dostał głupawki i narobił rabanu uderzając czymś (czym???) w kojec. Dobra, jeszcze nie wszystko stracone, jeszcze się uda, ale jak jeszcze raz zrobi taki numer to polecą głowy, tfu!, uszy...
     ... najpierw wilgotnieje mi dłoń, więc zabieram ją od źródła wilgoci, które z wrażenia wstrzymuje oddech. Udaję, że nie zauważam, że wcale się nie obudziłam i "śpię" dalej. Może sobie pójdzie i da mi spokój. Udaję chyba za dobrze, bo źródło się przybliża i chwilę później wilgotnieje mi nos i policzek. Pies obwąchuje mi twarz sprawdzając czy czynności życiowe wróciły już w stopniu zadowalającym. Twardo udaję dalej, że śpię, więc WZDYCHA mi prosto w twarz z rezygnacją i robi dwa kroki w tył. Otwieram jedno oko, żeby sprawdzić co się tam... Oczywiście ogon wpada w nieśmiałe obroty, załącza mu się popiskiwanie, bo zauważył, ciągle się patrzył. Potwór ! Na takie dictum chrypię "na miejsce" i przewracam się nieczule na drugi bok. Pies wchodzi do swojej klateczki po czym wychodzi i wzdychając ciężko poprzez pełne cierpienia "już-nie-mogę-zaraz-popuszczę" popiskiwanie idzie do drugiego pokoju. Z nowym, ukochanym dywanem mamy. Tak ekspresowo z łóżka nie wstałam nigdy dotąd.
   
     Pięć minut później jestem ubrana i gotowa do wyjścia, bo stwierdzam, że skoro sam mnie obudził to pewnie szalenie mu się chce. Mróz kąsa moje policzki, na dworze jest jakieś minus siedemset a psu załącza się szczenięcy zachwyt nad światem i ani myśli załatwiać interesów - w moim mniemaniu - o dość wysokim priorytecie.
     "No co, skoro już wyszłaś na dwór to chodź pójdziemy na jakiś baaaardzo długi spacer. Zobacz jaka piękna pogoda, no patrz!"
     Słowo daję, nie mam siły się na niego wkurzać.