Idź wybiegaj psa

- Idź wybiegaj psa - taki rozkaz dostałam od mojej chorej młodszej siostry. Na dworze temperatura osiągała Niesamowite Minus Dziesięć stopni Celsjusza. Wzięłam więc aparat i pozytywne nastawienie naiwnie zakładając, że uda mi się rozerwać pomiędzy obserwowaniem okolicy, psa i robieniem zdjęć nadających się do czegokolwiek. Czy wspominałam, że przy okazji trzeba było zająć tego małego potwora w taki sposób, żeby nie pożerał patyków ?
W jedną stronę się udało - patyki nie były fajne, eksploracja terenu przebiegała bez większych zakłóceń, chociaż raz serce stanęło mi w gardle na widok jakiegoś przerośniętego lisa wielkości małego owczarka niemieckiego (a może to jeden z wilków, które podobno wróciły do lubuskiego?).
Więcej komplikacji napotkałam przy powrocie - Ptysiek uparł się, żeby zeżreć wszystkie drewniane elementy otoczenia, które leżą na ziemi i trzeba było je szybko wydłubywać z afgańskiego pysia.
Dwie i pół godziny później byliśmy znowu w domu.

- Boże, Magda, już myślałam, że ci zwiał i łapałaś go na polu - na taką sugestię rzuciłam siostrze mordercze spojrzenie. Fakt, że pies widzi mnie wyjątkowo rzadko , ale żeby pierwszą w swojej karierze ucieczkę zaliczył na mojej zmianie ? Niedoczekanie !