Małe popołudniowe śledztwo

- Hm, tato ? - zagaiłam ostrożnie dobierając słowa któregoś popołudnia. Miałam w tym pewien cel. - Nie podkarmiasz przypadkiem psa ? Jak jesz ? Albo jak przygotowujesz obiad ?
- Ja ? Nie, oczywiście że nie. - uosobienie zdecydowania i prawdomówności. Zmarszczyłam brwi, zmrużyłam oczy i zmieniłam zdanie.
- A CELOWO ? - dodałam po chwili namysłu, ale odpowiedź brzmiała tak samo.
- Maaamooo - zaczęłam niewinnie, jednak rodzicielka wzmogła czujność. - Czy ty podkarmiasz psa ?
- Co ci przyszło do głowy ? Przecież nie można go podkarmiać.
W przypadku takiego obrotu mojego subtelnego śledztwa poczłapałam do pokoju dręczyć siostrę w imię zasady, że osobnik najmniej podejrzewany najczęściej okazuje się winnym. Na nic jednak zdało się odgrywanie złego i złego gliny, tortury i podchwytliwe pytania - nie przyznała się.
Śledztwo należy uznać za zakończone niepowodzeniem - Ptyś nie chce zdradzić kto jest jego wspólnikiem i nadal przywleka się na wpół śpiąco do kuchni słysząc wyciąganą deskę do krojenia mięsa, otwieranie się lodówki czy mieszanie łyżką w garnku. Winnych brak.
A ja te dźwięki nagram chyba na telefon i będę puszczać w polu na przywołanie...