Że co ? Że jak ? To już ROK ?!

     Cóż. To wcale nie jest tak, że piszę tego posta, bo jako alternatywę mam naukę do sesji, egzaminów, zaliczeń, kolokwiów czy innych bzdetów. Ja się po prostu stęskniłam za pisaniem bloga, ale nie mając psa "pod ręką" mogę się skichać a nie będę miała o czym pisać. O teoriach, przemyśleniach i biadoleniu na okropny świat ? Macie tego pełno na innych blogach, ja marudzić nie zamierzam, nigdy nie zamierzałam, a Ptysiowy Blog miał służyć jako małe źródełko wiedzy o Ptysiu, oraz wywoływać na twarzach jakiś uśmiech, być odskocznią od dnia codziennego i sprawić, że po przeczytaniu notki nie przeszło wam przez myśl coś w stylu: "O Boże, kolejna maruda, zmarnowałam(-em) pięć minut swojego życia na czytanie biadolenia pt. "Jaki mój pies jest okropny"".
     Innymi słowy miał służyć rozrywce mojej i waszej. Chociaż tak na prawdę nigdy przez myśl by mi nie przeszło, że blog znajdzie taką ilość odbiorców. Kiedy zaczynałam go pisać pisałam głównie dla siebie, co mi wpadło do głowy i czym chciałam się podzielić. A jednocześnie starałam się unikać postów takich jak "a dzisiaj był kolejny nudny dzień", "dziś robiliśmy - plan dnia od początku do końca". Mam tylko nadzieję, że był to dobry wybór i przebywając tutaj choć raz na waszych ustach zagościł uśmiech. Może dowiedzieliście się czegoś ciekawego o afganach ? Może palnęliście się otwartą dłonią w czoło mówiąc: "O Boże, jak można być tak głupim jak one... ?!". Nie wiem.
     Wiem natomiast, że to, co stało się tutaj - w tym małym zakątku sieci - w ciągu ostatniego roku przeszło moje najśmielsze oczekiwania. I za to chciałam wam podziękować - za ten rok bycia z nami w chwilach radości, smutku, gadania o pierdołach, czasami w chwilach refleksyjnych nastrojów (tak, wiem, pitu pitu, jakie refleksyjne nastroje ? O spaniu Ptysia w pozycji Połamany Pies?). Za to, że obserwuje nas sześćdziesiąt osób (skąd się was tyle wzięło ?! Przecież nigdzie się nie reklamowaliśmy nawet :O), że w ciągu tego roku naszego bloga wyświetlały te tysiące, a dziesiątki dzieliły się swoimi refleksjami, spostrzeżeniami, uwagami, radami. Na prawdę, jestem tym mile zaskoczona i wzruszona. I chociaż chciałam przejść obok rocznicy tego bloga na paluszkach, udając, że nic się nie stało, to po prostu nie mogę tego zrobić (Niee, to wcale nie dlatego, że kilka dni wcześniej znalazłam podczas jednego z wieczorów Dziś-Się-Pouczę zakładkę "statystyki" i szczęka mi opadła :p ) :))
     Żeby więcej nie słodzić i się nie rozklejać przejdę do konkretów. Otóż wpadłam na pomysł, aby jakoś uczcić ten roczek istnienia bloga w sieci. Niby nic, ale jak na mnie i moje lenistwo rok nieprzerwanego pisania (i fakt, że ktoś to czyta ! - tak, będę to przeżywać!) to na prawdę niezły wyczyn. Z tej okazji macie niepowtarzalną szansę otrzymać książkę pt. "Szczęście nazywa się Lucky" autorstwa Franka Robsona - nową, nieprzeczytaną, z twardą okładką. Cud-miód :))

     W jaki sposób ? Po prostu wyraźcie chęć wzięcia udziału w losowaniu w komentarzu + podajcie swój adres e-mail. Zgłaszać można się do 13 stycznia do godziny 15:00 :)) Po tej godzinie w wyniku losowania wyłonię szczęśliwca, do którego powędruje książka. W losowaniu może wziąć udział każdy a ja naiwnie liczę na Waszą uczciwość :)) Niech to będzie dobra zabawa i dla kogoś 13 w piątek niech okaże się szczęśliwym dniem :))
     Spóźnionego Szczęśliwego Nowego Roku i mam nadzieję, że za rok o tej porze będę mogła Wam to powtórzyć ((: W końcu to 2012... ;)