Lęk separacyjny

Pogłębił się. Stanowił problem od początku, bo jak się okazało Ptyś zostaje sam w domu bez problemu, owszem, ale tylko wtedy gdy nie jest absolutnie sam. A to oznacza bez braciszka, mamy, babci, "koleżanek" itp. Kiedy zostaje absolutnie, całkowicie sam zaczyna się dramat, któremu daje upust poprzez koncertowanie. Płakać potrafi bardzo długo i wytrwale o czym mieliśmy okazję się przekonać. Sąsiadom na szczęście to już nie przeszkadza, staram się robić co mogę. I generalnie był okres, kiedy wydawało się, że problem zniknął, pies przesypia (jak się później okazało czeka aż znikniemy z oczu, nie będzie już słyszał naszych kroków i przez godzinę, może więcej, nawoływał, POTEM spał) naszą nieobecność. Kiedy był któryś z rodziców już w ogóle problem nie istniał, bo ktoś w domu był.
A teraz sprawa się sypnęła całkowicie i absolutnie - wychodzimy z siostrą z domu to nie ważne jest czy jest w domu ktoś inny - koncert się rozpoczyna. Na głowę mu padło po Poznaniu, nie wiem co on tam takiego zobaczył. W każdym razie potrafi położyć sie na dywanie, słyszeć, że ktoś coś robi w kuchni a mimo to nawoływać mnie i Zitę. Sytuacja paskudna, ale mam nadzieję, że do opanowania, jest kilka miesięcy i ruszamy z kopyta.
Bo wszystko przeżyję tak na prawdę, że zdarzy mu się olać komendę, potraktować jak powietrze, mieć gorszy dzień, ale nie mogę patrzeć na ten jego jeden wielki stres, strach o to, że gdzieś znikamy, nie wiedziec gdzie, nie wiedzieć co się nam dzieje a po powrocie do domu jedno wielkie obwąchanie, sprawdzanie czy wszystko ok. Po prostu nie da rady.
W związku z tym drodzy czytelnicy - notki mogą pojawiać się rzadziej.